Telefonat mit Petrus

[vun Klaus Hintz]

Annerletzt ovends stunn ik vör de Dör. Dat weer een sternklore Nach un boven an Heben blinken all de lütten un groten Sterns as sünst bi een sternklore Nach ok. Un ik dach so bi mi, wo dat wull vun keem, dat de Minschen an Heben un Gott glövt. Un wi sull man sik nu so´n Heben vörstelln. Huken dor allerwegens Engel op de Wulken un boven op de höchste Wulk deit de ool Herr sitten, as so´n Kaiser op sien Thron? Ik weet nich. Un denn schööt mi dat as so´n Blitz dörch´n Kopp. Kiek doch mol in´t Internet. De weeten doch hüüttodogs vun all´ns bescheed.

Nu stellt ju dat man ni so licht vör. Wo no sull ik söken? Man sall dat ni glöven, no lütt beeten Söken mang Heben un Melkstroot kreeg ik de Telefonnummer vun Petrus rut, un foorts reep ik em an. He weer ok glieks an Apparot un mell sik mit „Petrus“.

„Moin“ see ik, „hier is Klaus ut Kiel.“ “Dat gift mihr as hunnert Klaus in Kiel” see Petrus, “wer büst du denn?” „Na Klaus ut Wöllndorp, hier vun Fischerhoben.“ „Och so,“ see he un wüss denn ok glieks bescheed. „Dat is jo fein,“ see Petrus, „vun ju heff ik all een lang Tied nix höört. Dat is jo in de vergangen Johrn bannig ruhig worrn bi ju.”

“As man dat nimmt,” see ik, “wi ward hier jo bi lütten ok öller un sinniger. “Wat wull du denn nu vun mi,” froog he. “Ik wull mi man blots vun Harten för dat schöne Wedder bedanken, wat du uns düt Johr to Segel-Regatta bescheert hest. Aver den Rest vun´t Johr kunnst jo vergeten,” seeg ik foorts achternan. “Dat weer de meiste Tied man greesig un kold un missennatt vun Regen, dat ik al Ketelsteen in Buknovel heff,” anter ik.

“Wees man blots still,” meen he, “Dor heff ik nu nix mihr mit to kriegen. Dat is nu Chefsok vun den Ooln,” he meen den Herrgott. “De Ool is di al so wat vun vergnazt op de Minschheit. Allerwegens gift dat Krieg un Larm mit Terroristen un jue unkloken Politiker schaff dat ni, den Kroom wedder in de Reeg to kriegen. De schöne Eer, de he mookt warr wörr nu vun de Minschen twei mokt. Wälder wörrn rood, dat all de Getiern goor keen to Huus mihr harrn. De Meere wörrn leerfischt un de Minschen dinken sik jümmer mihr ut. Un se verleert de Ehrfurcht för de Kreatuern un allns wat dat in de Natur geeven deit. Mit giftige Chemie ward allns twei mokt un mit hoch technische Kanonen un Raketen scheet sik de Minschen gegensiedig doot.“

„Wat sall de Krom noch. He wull all eene Sinflood moken, so as fröher al mol, wo blots Noah mit siene Fru in de Arche mit heele Hut vun afkomen is un vun jedet Tier een Poor. Wenn ik em nich beed harr un em jümmers wedder verklort harr, dat dor ok goode Minschen mang sünd un he noch mol in sik gohn sull, wat dat nich een anner Möchlichkeit geven dee, de Lüüd op de Eer to Besinnung to bringn, denn harr he ju al lang wechspölt.“

Mon o man, dach ik, wat nu sachts warrn sull? „Na“, see ik to Petrus, „ wi sünd jo nu ni all so leeg un keen Räubers un Bandieten un hier op uns Flach wo wi mit Segeln un Tradition un Plattdüütsch innegang sünd, süht dat gor ni so leeg ut. Un denn“ see ik, „eenmol in´t Johr, foorts in Jänner loopt wi all Mann hoch to Kark un wiest uns as lütte Schoop in de Heer vun all de Minschen un holt uns noch den Segen vun uns Prester af.“

Door harr ik jo wat seggt. „Wenn ji meent,“ see Petrus „dat langt al eenmol in´t Johr in de Kark lopen, achternan denn mit so´n Karkenschnaps vullsupen un all´ns weer denn klor - denn hebbt ji ju fix schneeden.“

Na nu, dach ik, worüm möss he mi nu so vör´n Kopp stöten, wo ik doch ganz fründlich weer un he sik doch ok freut harr? Un denn wörr mi dat klor, as Petrus nu wieder vertelln de.

„Du kannst di dat ni vörstelln,“ see he, „wat de Ol annerletz vergrezt weer. De Junior,“ he meent Jesus, „weer vör vierteigen Dog bi em wösst un harr seggt, dat wörr nu Tied, dat he ok so´n Smartphone kreeg, as al de Lüüd op de Eer harrn. He weer nu old nog un em weer allmol de Tied so lang un he kunn sik denn veel beeter mit all´ns wat de Minschen mokt befoten un harr denn ok Möglichkeiten, mol in dat Internet to kieken, wat he denn ok beter bescheed wöös.“

„De Ol harr to erst so tovt un bölk, dat de Düvel al ut de Höll keek un mol kieken wull, wat denn in Himmel vör´n Larm wörr. Un as ik em denn noch in de Mööt keem, kreeg ik as ersten den ganzen Schwall af. Un as ik denn noch see, dat de Idee so leeg gor nich wöör, weer dat Moot vul. He wull mi al rutschmieten. He harr man blots vergeeten, dat ik jo Kündigungsschutz harr, wegen miene lange Deenstied hier boven un wer sull sik denn anners üm dat Wedder un de Seefohrerie bemöhn. Dat Personal weer jo nu al so knapp, as so veele Lüüd lever no de Höll güngen, as dor jümmers mihr los wörr un se dat in de Höll alltied ok schön warm harrn.“

Ik see to Petrus, dat ik siene Idee ok vör good hüll. Blots denn meen ik, dat kun jo doch technische Probleme vun wegen dat Internet in Heben un mit dat WLAN geven. Wi wied weern de denn al mit ehre Technik? Petrus meen, dat dat mit dat Know How klappen kunn, se harrn jo nu noog Engel, de to fröhere Tied op de Eer as IT-Spezialisten un Ingenieure weern un sik mit all´ns fix utkennen deen.

„Na good,“ see ik, „un wie ward dat nu wieder gohn?“ Petrus see, de Junior harr wull tolezt so blard, dat de Old dat ni länger uthüll un em toseggt harr, he kumm so´n Smartphone kriegen, man blots ni so´n düres. Dat Geld weer in Heben al nu so knapp un de Ool is allerwegens knipig as so wat.

Ik tru mien eegen Ohrn ni, „ji hebbt Geld in Heben? Ik dach dat geev man blots geistliche Werte un gor keen Geld bi ju,“ see ik. „Psst,“ see Petrus, „ni so luud. Dat hebbt wi erst ganz nü inführt. Fröher harrn wi keen Geld.“ „Un wi sünd ji bi Dat Geld komen?“ fröög ik. „Dat sull bet nu keen Minsch weeten,“ see Petrus, „blots wenn du de Klapp holen kannst, warr ik di dat vertelln.“

Ik mark al, he wull dor nu mit rut. „Pass op,“ fung he an, „dat keem domols mit Helmut Kohl. De harr vun siene Spender to veel Geld kreegen un wöss nu ni wieder. Watt het he lang verhannelt mit den Ooln un ik as Middelsmann midden mang. Un Kohl harr bäd un dohn un wat dat keen Skandol mit siene Spender geeven sull, hett de Ool lütt bigeven. Kannst di dat vörstelln?“

„Ne,“ see ik, „wi kümmt so wat togang?“ “Een groten Deel vun dat Geld weer vun de Karken. Dat harrn de Presters sammelt. Un as dat all´ns Spenden vun de Lüüd weern, möößen see dat Ged jo richtig verdeeln, as dat jo nu eerst mol de Kark hüürt. Un wülk vun de Presters harrn dat so mok. See nööm de Kollekte in beide Hänn, schmeten den Krom in de Luft, reepen achternan >Herr nimm dir was du brauchst< un wat runner füll, steken se in.“

„Un ik dach jümmers, dat weer´n schlechten Witz, denn de Lüüd möken,“ see ik. „Wat denkst du,“ see Petrus. „Un as de Presters op Enn veel to veel op´n Hupen harrn, kreeg nu eerst mol Kohl dor wat vun af un so wieder. Nu weest du, worüm de Ool lütt bigeven hett.”

”Geld verdarft ni blots de Minschen, nu ok noch den Heben,” see ik to Petrus. ” ”Un meenst du, dat de Junior nu ok al vun dat Geld verdorven worrn is?”

Petrus hol deep Luft. ”Verdorven? - nö, dat nich, man oppassen mööt wi al. Anners ward dat hier noch, as op de Eer, wo sik all´ns man blots noch üm Geld dreiht. De Ool hölt em jo knapp un betoln kannst hier jo meist nix, as wi all´ns ümsünst hebbt. Blots een Smartphone kannst hier narms kriegen. De givt dat blots op de Eer.“

”Na good,” see ik, ”nu sall de Junior so´n Smartphone hebben. Het he sik denn al een utsöggt, ik meen, will he lever so´n I-Phone oder so´n Android Handy hebben?” Petrus meen, so´n I-Phone weer to düür, he sull man lever so´n Android Smartphone hebben. Un denn fröög he mi, wat ik mi mol bi Mediamarkt ümkieken kunn, de harrn jo doch ok af un to goode Angebote.

Ik verveer mi so recht, wat harr ik nu op eens dormit to kriegen? Petrus meen, dat mut al een ween, de so´n beeten Beziehungen no den Heben harr. Ik möss schluken. „Wi meenst du dat?“ fröög ik. „Na ganz eenfach,“ anter he. Kööp dat man un wenn denn bi ju in de Neegde een dot blieven deit, leggst du dat bi em vor de Dör. Den Rest mookt de Engels. Wenn de mit de Seel afhuult nehmt se dat Smartphone mit.“

„Kiek an,“ see ik, „is jo doch lichter to, as ik dacht harr.“ „Blots vun wenn sien Geld sall ik dat Smartphone betoln? Oder hebbt ji in Heben al PayPal?“ Petrus meen, wenn wi all Mann hoch denn in Jänner to Kark güngen, as süns de Johrn ok, denn kunnen wi jo beten mihr in de Kollekte schmieten - den Rest  -  mokt de Prester.“

Leve Lüüd: Wunnert ju man ni, wenn een goden Dogs dat Telefon bimmelt un sik op anner Enn dat Callcenter vun Heben mit Sonderangebote un Platzreservierungen meld. Dat is al meist so wied. Kannst glöver oder ok noloten.